Muzykoterapia

MISY DZWIĘKOWE (tybetańskie), są jednym z instrumentów wykorzystywanych w muzykoterapii.

Misa dźwiękowa – misa, wykonana najczęściej ze stopu metali, wydająca charakterystyczne dźwięki przy uderzaniu i pocieraniu.

Historia mis dźwiękowych sięga tysięcy lat, pierwotnie były one zarówno narzędziami do rytuałów religijnych, jak i przedmiotami codziennego użytku. Obecnie są znane na całym świecie i stosowane do relaksacji, medytacji, naturoterapii i w muzyce.

Jako instrument muzyczny misę dźwiękową zalicza się do idiofonów. Jest podobna do dzwonu. Misy dźwiękowe są znane także pod nazwą misy tybetańskie - jest to nazwa bardzo popularna, ale niezbyt trafna. Inne, rzadziej stosowane określenia to: misy grające, misy śpiewające, misy himalajskie, misy nepalskie. Misy dźwiękowe wywodzą się z Indii, skąd w VIII w. n.e. przybyły do Tybetu razem z buddyzmem. 

O tym że dźwięki można wykorzystywać w celach leczniczych wiadomo od najdawniejszych czasów. Już tysiące lat temu na każdej szerokości geograficznej i w każdej kulturze ludzie wiedzieli, że mają one ogromną moc, w sposób fizyczny wpływają na materię i są skuteczną metodą do tego by uzdrawiać ciało oraz psychikę.

Już w starożytnych Indiach, Egipcie i Grecji myśliciele oraz filozofowie wszystkie formy fizyczne uznawali za manifestację muzyki. Według tamtejszej nauki Wszechświat powstał z wibracji i w związku z tym zbudowany jest na zasadzie harmonii i rytmu.
W kulturze wschodniej już od ponad 3000 lat stosuje się uzdrawiającą terapię, która oparta jest na dźwiękach i drganiach mis oraz gongów.
Misy wykonywane ręcznie ze stopu różnych metali wykorzystywane były do wielu celów: min. jako naczynia do przechowywania i spożywania żywności, narzędzia do masażu oraz jako instrumenty muzyczne używane np podczas medytacji.
Najlepszej jakości misy wyrabia się obecnie w Nepalu, Kaszmirze i Indiach a czas wytworzenia jednej misy dochodzi do nawet 50 godzin. Wykonane są głównie ze stopu 7-12 metali w skład których wchodzą: złoto, srebro, miedź, żelazo, rtęć, cyna, ołów i nikiel.
W XVII w. naukowiec Chladini (artykuł – link) odkrył że dźwięki w odpowiednich warunkach mają wpływ na kształtowanie się materii dzięki czemu powstają różnego rodzaju wzory geometryczne charakterystyczne dla danej częstotliwości.
Obecne odkrycia fizyki kwantowej wskazują na to, że wszystko jest wibracją.


MISY DŹWIĘKOWE I WIBRACJA CIAŁA

Misy od początku wzbudziły wielkie zainteresowanie na zachodzie gdyż miały inny, niespotykany dotąd dźwięk, który był zupełnie inaczej odczuwany od typowych instrumentów i swą wibracją wywoływał stan odprężenia oraz relaksu.
Instrumenty te wydają dźwięki które zaliczane są do wielotonów i w zależności od techniki oraz pałeczki jaką się użyje, można uzyskać różne dźwięki (różne częstotliwości) które współpracują z określonymi organami w ciele oraz falami mózgu.
Badania potwierdzają że muzyka oddziałuje zarówno na nasze sfery psychiczne jak i na fizjologię organizmu, przy tym odpręża i pobudza do odnowy biologicznej.
Nie tylko nasz narząd słuchu wyłapuje dźwięki. Podczas masażu misami całe ciało jest pobudzone do drgań poprzez sieć komórek nerwowych. Dzięki temu oddech się pogłębia, umysł wycisza, pojawia się spokój. Każda misa ma określone spektrum częstotliwości, które harmonizuje się z ciałem uzupełniając niedobory energetyczne i przywracając równowagę.

WIBRACJA
Naukowcy zbadali, że stałe wibracje o częstotliwości 25 -125 Hz wspomagają regenerację kości, ścięgien, wiązadeł oraz mięśni i przynoszą ulgę w bólu. Dobroczynna dla kości jest ekspozycja na drgania o częstotliwości 20-50 Hz. Obecnie toczą się nawet badania nad wykorzystaniem wibracji w leczeniu osteoporozy. Badacze stwierdzili również, że stymulacja wibracjami z przedziału 50-150 Hz działa przeciwbólowo. Delikatne wibracje stosowane są dziś podczas masaży (np. misami) oraz w medycynie sportowej dla wzmocnienia mięśni i w zapobieganiu skurczom. Niskie częstotliwości wpływają leczniczo na ścięgna i poprawiają ruchliwość stawów.